Απρ. 30, 2021

Αναρχικη οργανωση - Μια πρωτη σκεψη

Από τα πρώιμα χρόνια του το αναρχικό κίνημα έχει δομές οργάνωσης και αλληλεγγύης, των οποίων η ιδανική μορφή αναλύθηκε εκτενέστατα στην εποχή των “κλασικών”. Παρ’ όλες τις διαφωνίες τους ως προς την οργάνωση των προεπαναστατικών δομών, οι θεωρητικοί, θέτουν ως γνώμονα μια οργάνωση η οποία παρουσιάζει πλήρη ταύτιση με τα ιδανικά της ιδεολογίας.

Η αναρχία κατ’ εξοχήν έγκειται στην δυνατότητα ύπαρξης μίας κοινωνίας υπό την απουσία εξουσίας και καταναγκασμών και κατά συνέπεια η οργάνωση είναι αναγκαίο να αναδύεται μέσα από συλλογικές διαδικασίες που έχουν τις ρίζες τους στη σύνθεση, την συνδιαμόρφωση και την μέγιστη εφικτή ομοφωνία, πάντοτε δίχως ιεραρχίες και κυριαρχίες. Έμφαση πρέπει να δίνεται στην συλλογική εξουσία “που θα συμβαδίζει με τις λαϊκές επιδιώξεις και την δυναμική ορμή του κινήματος”, δίχως τις “κεντρικές επιτροπές και τα σίδερα πειθαρχίας τους”. Το κίνημα αποτελεί την μικρογραφία μιας αναρχικής κοινωνίας και οφείλει να κριτικάρει και να αποδοκιμάζει τις σχέσεις εξουσίας, όχι μόνο σε θεωρητικό αλλά και σε πρακτικό επίπεδο, κάτι που θα γίνεται εμφανές από τις σχέσεις μειονοτήτων - πλειονοτήτων -π.χ. από την ισοτιμία ανεξάρτητων και συλλογικοτήτων-. Εκ βάσεως το κίνημα αποτελεί έναν ‘‘ζωντανό’’ οργανισμό που οφείλει να πράττει με συνέπεια και επαναστατική θέληση, ύστερα από συγκροτημένη σκέψη και όχι εφήμερα ως επακόλουθο συναισθηματικού φόρτου.

Αναφορικά με τις συλλογικότητες, αρμόζει διά μέσου συνελεύσεως να αποφασίζεται αν θα πραγματοποιηθεί και πως η οποιαδήποτε δράση και όχι να πραγματοποιείται λόγω της απαίτησης συγκεκριμένων προσώπων. Αντίστοιχα, όταν από κλειστές διαδικασίες προκύπτει ανοιχτό κάλεσμα με προαποφασισμένα, αυτομάτως η ενέργεια αυτή υπολείπεται της αναρχικής ηθικής. Για την οργάνωση μεταξύ συλλογικοτήτων και ανεξάρτητων αναρχικών μπορεί να φανεί χρήσιμο το φεντεραλιστικό μοντέλο, με την προϋπόθεση ότι η ομοσπονδία αναδύεται σταδιακά μέσα από την φυσική συσπείρωση των συλλογικοτήτων - ατόμων και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί δημιούργημα μιας ομάδας. Η ομοσπονδία οφείλει να σέβεται την αυτονομία των μελών της ειδάλλως δεν είναι αναρχική.

Παρά ταύτα, στην σύγχρονη εποχή, παρατηρείται δια μέσου κινηματικών δομών να αναδύονται άτυπες ιεραρχίες. Πώς, όμως, προκύπτει κάτι τέτοιο σε έναν χώρο που από την καταστατική του αρχή τάσσεται κατά κάθε είδους εξουσίας; Η απομάκρυνση από την θεωρεία και ο περιορισμός της στα πρόσωπα μεμονωμένων μελετητών που εκπροσωπούν το σύνολο, αποτελεί συχνό φαινόμενο. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την αντικατάσταση των συγκροτημένων θεωρητικών κοινωνικοπολιτικών κειμένων από αναρτήσεις αγοραίου, συναισθηματικού λόγου, φαίνεται να οδηγεί στην στελέχωση με μέλη δίχως πολιτικό υπόβαθρο που αντιλαμβάνονται τις αναρχικές δομές ως μέσον εκτόνωσης, κοινωνικοποίησης, συναναστροφής και ενίοτε ως μέσον διασφάλισης σεβασμού. Ταυτοχρόνως, ελλείψει πολιτικού υποβάθρου καθίσταται εφικτή η εμφάνιση μορφών που λαμβάνουν ηγετικό ρόλο “καθοδηγώντας”, τα επί της ουσίας, άγνωμα μέλη με την απαίτηση τυφλής εμπιστοσύνης, μιας εμπιστοσύνης που ‘‘είναι μοιραία για την λογική και την ελευθερία του ατόμου’’. Γίνεται ευκόλως αντιληπτό ότι καμμία σχέση με την αναρχική οργάνωση δεν έχει το προαναφερόμενο μοτίβο δράσης.

Καταληκτικά, θα μπορούσαμε να διαπιστώσουμε ύστερα από μια πρώτη σκέψη, ότι δεν τίθεται κανένα ερώτημα του τύπου ‘‘θεωρία ή δράση;’’, καθότι η θεωρία αποτελεί πάντοτε το προαπαιτούμενο και μόνο βασισμένες σε αυτήν οι αναρχικές δομές μπορούν όντως να αποκαλούνται έτσι.

Απο το προφιλ της 

Θέμιδα Αδράστεια

30.04.2021

ΑΝΑΠΟΔΑ