Μαϊ. 17, 2014

με λενε ΟΔΥΣΣΕΙΑ

ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΣΗΚΩΘΩ
Δεν μπορω . Δε γινεται να σηκωθω. Δεν κοιμαμαι.

Ξημερωμα. Στερητικα .
Βαρια. Πολυ. Εκ γονιδιουη χαρμανα. Η ψθχολογικη.

Σεντονια υπνου αργα θροιζουνε
αργα με τυλιγουνε
πολυ σιγα με πανε
διαφανα σχηματα
Νορμιζον
ρευστες μορφες
ρευστα σχηματα περνουνε
ηρεμα μεταξυ τους χαιδευονται
μεχρι να σταθεροποιηθουν σουβλερα σαγωνια
σατανικων πεθαμενων.

Οχι . Κρυωνω. Ζεσταινομαι.
Καυτο παγο στους κροταφους μου βαζουν ν΄ανακουφιστω…

Κοιτα ! Μαμα, κοιτα! Γελανε!
Πως λαμπουν τα δοντια τους ! Α… χρυσες μασελες φορανε!
Πως δεν τους τις εκλεψαν. Κατοχη εχουμε. 1940 …
Σε λιγο μαμα , θα γεννηθω. Κι ο πατερας
στην αυλη, κατω στον Βοτανικο, με τη μανικα
με μεγαλη πιεση, με το νερο, θα με πνιξει…
Πλαι μου , με γυρισμενη την πλατη
να μην τηνε δω, η Παναγια μου κανει πως κοιμαται…

Στο νερο που φοβαμαι ερπω.

Πνιγομαι.
Γι αυτην μονο.

Καθρεφτιζομαι στον καθρεφτη
ηδονιζομαι με το στομα μου
που΄χει κολλησει στ΄αυτι μου.
Αλλο τιποτα. Τιποτ΄αλλο δε βλεπω. Η οραση μου ¨στομα κι αυτι.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ