Απρ. 6, 2015

Η δημοκρατικη και διεθνιστικη αξια του Μπολιβαριανου παραδειγματος

 Δεν τους αρκεί η αλληλεγγύη, χρειάζονται μιμητές και συμμάχους

 ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΛΑΟ ΤΗΣ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ.

Τασσόμαστε αλληλέγγυοι στο λαό της Βενεζουέλας και τη δημοκρατική του κυβέρνηση, ενάντια στη φασιστική απειλή και τον ιμπεριαλισμό. Ο εχθρός είναι ο ίδιος παντού, εντός κι εκτός των τειχών.  Η δημοκρατικη και διεθνιστικη αξια του Μπολιβαριανου παραδειγματος

• Και την ώρα που το κάνουμε αυτό, όλο και κάποια σύναψη θα γίνεται εκεί στα σκοτεινά βάθη του μυαλού μας. Μα είναι δυνατόν να υπάρχουν δημοκρατικές κυβερνήσεις μέσα στον καπιταλισμό;
• Υπάρχουν, πως δεν υπάρχουν. Η άτιμη η αστική δημοκρατία έχει την αχίλλειο πτέρνα της. Τις εκλογές και τη ψήφο μας. Κι άμα μαζευτούμε πολλοί, όλο και κάποια αντίσταση μπορεί να χτιστεί «ενάντια στη φασιστική απειλή και τον ιμπεριαλισμό». 
• Και η καλύτερη αντίσταση, η καλύτερη άμυνα, ως γνωστόν, είναι η επίθεση: Η δημοκρατική κατάληψη των αστικών θεσμών και της εκπροσώπησης του κράτους διαμέσου της κλασικής, «συνταγματικής», φιλελεύθερης μεθόδου, των εκλογών.
• Είναι συγκριτικά πιο δύσκολο για τους ιμπεριαλιστές, τους ολιγάρχες και τους φασίστες, να πείσουν τη διεθνή κοινότητα για «το δίκιο του αγώνα» ενάντια σε μια συνταγματική κυβέρνηση που στηρίζεται σε πολλαπλές αναμετρήσεις στην κάλπη.  
• Ειδικά στην περίπτωση της Βενεζουέλας, οι δυτικές κοινωνίες βλέπουν με συμπάθεια τη μορφή του Τσάβες και το δημοκρατικό αγώνα του προοδευτικού λαού της χώρας, των απλών ανθρώπων της που τολμούν να ελπίζουν και ν’ αγωνίζονται.
• Η Αριστερά της Βενεζουέλας έδωσε ώθηση, ξαναέβαλε στο τραπέζι ζητήματα που αφορούν τον καθένα μας. Ακολούθησαν κι άλλοι λαοί της περιοχής, πήρε πολύτιμες ανάσες η Κούβα,  η πιο σθεναρή ίσως φωνή αλληλεγγύης υπέρ της Μπολιβαριανής κυβέρνησης.
• Κάτι περισσότερο θα ξέρουν αυτοί, οι περικυκλωμένοι κι αποκλεισμένοι απ τον ιμπεριαλισμό, οι σημαιοφόροι του σοσιαλισμού, για τη σημασία των δημοκρατικών, αντιιμπεριαλιστικών, αντιμονοπωλιακών μετώπων στο έδαφος του καπιταλισμού.

Μπορούμε!

• Μπορούν οι λαοί, με ενωτικό πνεύμα και ιεράρχηση προτεραιοτήτων, να σχηματίσουν κυβερνήσεις που να στρέφονται στην κατεύθυνση της διεθνιστικής αλληλεγγύης και του σοσιαλισμού.
• Η συνεχής ένταση με την (ακρο)δεξιά και οι ξένες επεμβάσεις είναι αναπόφευκτες συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης. Αν δεν μπορούν να ρίξουν μια λαοπρόβλητη κυβέρνηση με εκλογές, θα επιστρατεύσουν προβοκάτορες, εκτελεστές απ τις ταράτσες, στημένα τηλεοπτικά θεάματα τρόμου, και φυσικά, ακόμα και στρατιωτικά πραξικοπήματα αν το επιτρέπει η διάβρωση στα «σώματα ασφαλείας».
• Θα κάνουν τα πάντα για να μην στεριώσει τίποτα πουθενά, είναι αυτονόητο. Η «τελική λύση» είναι η αφαίρεση της οικονομικής και παραγωγικής δύναμης της χώρας καθώς και της εξωτερικής πολιτικής της, από τα χέρια των λίγων και των ξένων, αυτό είναι λογικό και διαλεκτικό. Όπως λογικό είναι πως αυτό δεν μπορεί να γίνει απ’ τη μια μέρα στην άλλη και χωρίς διεθνή στήριξη.
• Αν η Κούβα χρειάζεται μια δυνατή ALBA και μια ανθεκτική Μπολιβαριανή επανάσταση, τόσο στη Βενεζουέλα όσο κι αλλού, τότε δεν μας μένει παρά να δεχτούμε πως υπάρχει δημοκρατική και διεθνιστική αξία στον Τσαβισμό.  
• Θέλουμε κράτη που να είναι ανταγωνιστικά και αδέκαστα προς τα τραστ, χωρίς όμως να καταργούν την ιδιωτική επιχειρηματικότητα. Δεν είμαστε έτοιμοι γι αυτό το βήμα. Κανένας λαός, για όσο τουλάχιστον δεν ισχυροποιείται ένας εναλλακτικός πόλων ανεξάρτητων κρατών και οικονομιών.  
• Ναι, θέλουμε αμείλικτες κυβερνήσεις απέναντι με τη μαφία και τον φασισμό. Απέναντι στη διαφθορά και την εκμετάλλευση, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τις ξένες, στημένες, επεμβάσεις. Κυβερνήσεις όμως που να προκύπτουν από τη δεδηλωμένη της πλειοψηφίας, σύμφωνα με τα αστικοδημοκρατικά πρότυπα. Αυτά που μπορεί να αμφισβητήσει η αστική τάξη δείχνοντας αναγκαστικά το πραγματικό, φασιστικό και πουλημένο της πρόσωπο.
• Είναι ο μόνος τρόπος, σε αυτές τις συνθήκες, για μια αντίστροφη διάβρωση. Την διάβρωση των αστικών θεσμών, του στρατού, της αστυνομίας και της κρατικής μηχανής, από τα ταξικά και τα διεθνιστικά συμφέροντα. Στο βαθμό που προχωρά η νόμιμη δράση της Αριστεράς, ο κόσμος μπορεί να ελπίζει για ειρήνη και σοσιαλισμό.

Η πρωτοπορία ανήκει στη διανόηση και την επιστήμη

• Για να μη γυρνάμε και τ’ άλλο μάγουλο στις σφαλιάρες του ντόπιου φασισμού και των ιμπεριαλιστών, δεν έχουμε άλλη επιλογή από τη θωράκιση του κινήματος της αλλαγής με τη συνταγματική νομιμότητα και τους αστικούς θεσμούς. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή, αν θέλουμε να μιλούμε με αντικειμενικά και όχι υποθετικά δεδομένα, δεν θα έχει καμία τύχη να πείσει πλατιές μάζες ή και να αποκρούσει την αντεπανάσταση.  
• Στην προηγούμενη ανάρτηση έθεσα το ερώτημα αν μπορούμε να βασίζουμε τις προσδοκίες και τους αγώνες μας, στην εργατική τάξη του μέλλοντος. Ποιά θα είναι αυτή η εργατική τάξη στον αιώνα του αυτοματισμού και ποιά μερίδα της μπορεί  να σηκώσει πάνω της το βάρος και την ευθύνη της δολιοφθοράς του συστήματος, έχοντας τη δυνητική ισχύ να το πράξει;
• Παλιά ήταν ο ένοπλος λαός μέσα ή έξω από το εθνικό στράτευμα, οι βιομηχανικοί εργάτες, οι άκληροι, οπλισμένοι και οργανωμένοι πολιτικά, αγρότες. Ποιός θα πιάσει όπλο στις μέρες μας και στους τόπους μας, αν δεν έχει τουλάχιστον το νόμο με το μέρος του; 
• Δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για επανάληψη της οκτωβριανής, σε καμιά περίπτωση. Μιλάμε πλέον για καθαρά επαγγελματικά, τεχνολογικά προηγμένα στρατεύματα, πλήρως εκκαθαρισμένα από ταξικές ιδέες και συμπεριφορές.
• Το δυτικό σύστημα φρόντισε να στεγανοποιηθεί απόλυτα από το ενδεχόμενο στρατιωτικής ανταρσίας υπέρ των λαϊκών συμφερόντων και της ειρήνης. Δεν υπάρχει καμιά τέτοια περίπτωση, η CIA ελέγχει τα πάντα, αυτή είναι άλλωστε η αποστολή της, όπως φυσικά και του ΝΑΤΟ.
• Η άλλη διέξοδος, οι γενικές απεργίες εκεί που πονάει το σύστημα, και για όσο ακόμα μας έχει ανάγκη ο καπιταλισμός, για να έχουν πιθανότητες επιτυχίας θα πρέπει έτσι κι αλλιώς να στηρίζονται σε ένα ενωτικό, γιατί όχι και ενιαίο, δημοκρατικό μέτωπο. Αυτό που να διεκδικεί τον εκδημοκρατισμό του κράτους και της κοινωνίας, την πρόοδο απέναντι στη συντήρηση και τον πόλεμο.
• Δεν μπορούμε να βασιζόμαστε ή να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σε καμιά ομάδα εργαζόμενων, είτε έχει, είτε δεν έχει ακόμα ταξική συνείδηση και σοσιαλιστικά οράματα,
• Πραγματική πρωτοπορία της εργατικής τάξης είναι η διανοητές της, η επιστημονική ερμηνεία των φαινομένων και η πολιτική πρόταση που διατυπώνεται προς τη νεολαία και τους ανέργους, τους μισθωτούς και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και αυτοεργοδοτούμενους.

Για το δικό μας ευρωπαϊκό δημοκρατικό μέτωπο

• Αν και πολλά ιστορικά φαινόμενα τείνουν να επαναλαμβάνονται, οι συνθήκες των αρχών του περασμένου αιώνα δεν μπορούν να εφαρμοστούν με μια μηχανιστική αντίληψη στη νέα εποχή. Οι Γερμανοί δεν ξανάρχονται με μπότες αλλά ως δανειστές και αγοραστές του ιδιωτικοποιημένου εθνικού πλούτου -  και οι Αμερικανοί, άλλοι αυτοί, το έχουν κάνει πατέντα με τους «αγανακτισμένους» και τους συνεπακολουθούμενους αιματηρούς εμφύλιους.  
• Δεν βλέπω κάτι άλλο, πόσο περισσότερο μετά και την δημοκρατική και διεθνιστική αξία του μπολιβαριανού παραδείγματος που ανακαλύπτουμε εδώ στον ελληνόφωνο χώρο και γενικά στον ευρωπαϊκό νότο, που να άνοιγε ένα δημοκρατικό παράθυρο ελπίδας στην κοινωνία.
• Ας ανακαλύψουμε αυτό το χρυσάφι και μέσα στα ενωτικά προοδευτικά πολιτικά κινήματα της Ευρώπης. Αυτά που θα σταθούν, ως δημοκρατικές κυβερνήσεις και ισότιμοι αντιπρόσωποι των λαών μας, απέναντι στο πολιτικό προσωπικό και τους τεχνοκράτες των τραπεζιτών και των βιομηχάνων της βόρειας Ευρώπης.
• Να προτάξουμε αριστερά κινήματα εξουσίας που θα νομιμοποιούνται ξανά και ξανά με εκλογές και δημοψηφίσματα, που οικοδομούν ευρύτερα μέτωπα ειρήνης και συνεργασίας, διαμορφώνοντας συνειδήσεις αντίστασης, κοινωνικής και διεθνιστικής αλληλεγγύης.
• πηγη##νεος

ΑΝΑΠΟΔΑ